“Ik ben niet zo dapper om dat aan te kaarten, dat is niet mijn taak.” Hij zei het wat timide, maar hij had net bijna een half uur lang zijn hart zitten luchten bij mij over wat er allemaal misging en hoe gefrustreerd hij daarvan werd. Ik antwoordde dat niet alleen híj er zoveel last van had. De de rest van het team worstelde er ook mee. Maar er verandert niets als niemand er iets van zegt. “Laat iemand anders er dan maar eerst iets van zeggen, ik kan dat niet. Bovendien luisteren ze toch niet naar mij,” zei hij.
De meeste mensen die ik coach bij veranderprocessen worstelen met deze gedachten. Ze zien wel wat er moet veranderen en ze hebben er ook echt last van dat het niet lukt, maar het zit niet in hun persoonlijkheid om de barricades op te springen. Soms omdat het niet veilig voelt om dat te doen: omdat ze denken dat ze erop afgerekend zullen worden. En soms omdat ze niet weten waar ze moeten beginnen. En dan is het gemakkelijker om maar gewoon je werk te blijven doen, ook al raak je daar gefrustreerd van en voelt het niet goed.
Uiteraard is dat geen gezonde situatie en kan dat uiteindelijk leiden tot een burn-out of vertrek naar een andere werkgever. Ik probeer in dit soort situaties mensen in te laten zien dat het ook niet nodig is om meteen de barricades op te springen, maar dat het wel goed is om een eerste stap te zetten die voor hen goed voelt. Soms betekent dat gewoon het gesprek aan gaan met een collega en samen te bedenken hoe ze iets kunnen veranderen. Soms is het goed om na te denken welke steun ze nodig hebben om die eerste stap te zetten. En hoe klein die eerste stap ook is: hij doorbreekt de cirkel van wanhoop en zorgt voor nieuwe mogelijkheden. De meeste veranderingen gebeuren niet met grote gebaren maar met kleine stapjes op de achtergrond.
Benieuwd hoe ik dat doe of zelf behoefte aan de eerste stap? Neem gerust contact met mij op via het contactformulier.