De man staat met enthousiasme met zijn bladblazer zijn tuin schoon te blazen. De bladeren worden met kracht richting de stoep en de weg geblazen. Het maakt enorme herrie, maar hij heeft er duidelijk lol in. Nadat alle bladeren uit zijn tuin verdwenen zijn, doet hij de deur open om weer naar binnen te gaan. Ik kijk met verbazing naar de berg bladeren die op een meter afstand van zijn tuin liggen. Hij ziet mij kijken en zegt: “dat is niet mijn verantwoordelijkheid.” Dat de bladeren zeer waarschijnlijk in de loop van de dag weer opnieuw in zijn tuin zullen belanden, maakt hem dan blijkbaar niet uit.
Helaas is dat gedrag ook zichtbaar in organisaties. Zorgen dat jouw onderdeel van het probleem geregeld is en het dan op het bordje van iemand anders leggen. Waarmee het probleem vaak alleen maar groter is geworden. In deze snel veranderende tijden zijn problemen vaak niet meer eenzijdig, maar raakt het meerdere personen, teams of onderdelen.
Het is dan vele malen effectiever om er meer systemisch naar te kijken en gezamenlijk te bepalen welke partijen onderdeel zijn van het probleem en wat effectief is om het op een gezamenlijke manier op te lossen, of minimaal het perspectief van de ander mee te nemen in de mogelijke oplossingen.
En dat is uiteraard iets heel anders dan een ingewikkelde constructie te bouwen waarbij vele mensen allemaal iets moeten vinden van het probleem. De balans vinden tussen eenzijdig kijken naar een probleem en lange processen waarbij iedere laag van de organisatie iets moet vinden van een probleem en zo uit te komen op de ideale samenwerking is een kunst op zich.
Het is in ieder geval belangrijk om verantwoordelijkheid te nemen voor het hele probleem en niet alleen dat kleine onderdeel wat binnen jouw rol past. En dat betekent niet dat jij al het werk moet doen, maar het voorkomt dat het probleem steeds opnieuw blijft verschijnen.