“Hallo, ik ben Robbie”. Twee grote ogen keken mij aan. Ik zat op een terras in de zon te genieten van een kop koffie. Robbie was een kind in het lichaam van een volwassene. Hij had een prachtige glimlach. “Hallo Robbie”, zei ik. “Ik vind je haar mooi, je geeft licht”, zei hij. Mijn rode haar lichtte sterk op in de zon. Ik wilde hem bedanken, maar zijn moeder had hem inmiddels in de gaten en pakte zijn arm: “Je mag die mevrouw niet lastigvallen, Robbie.” “Hij valt mij niet lastig hoor”, zei ik nog, maar ze trok hem al mee. Robbie keek nog 1 keer om en zwaaide nog. Ik zwaaide vrolijk terug.
Ik mijmerde nog even na, hoe jammer het was dat mensen zoals Robbie niet meer spontaan kunnen reageren omdat het blijkbaar niet door iedereen geaccepteerd wordt. Hij wordt geacht om volwassen te reageren, terwijl hij dat niet kan. Eigenlijk geldt dat niet alleen voor mensen als Robbie, maar zitten we bijna allemaal in een keurslijf van wat wel of niet mag of kan.
Ik heb heel veel bewondering voor mensen die in staat zijn om die spontaniteit vast te houden, soms tegen alle conventies in. Ik had ooit een collega die altijd direct zei wat ze dacht. Soms leverde dat wat ongemakkelijke situaties op, maar meestal zei ze gewoon wat iedereen al dacht. En ze had er zelf nooit een probleem mee totdat we een leidinggevende kregen die vond dat ze te onaangepast was om goed in het team te blijven functioneren. Triest, maar uiteindelijk is ze heel goed terecht gekomen.
Dus ik wil vandaag een pleidooi houden om wat vaker een beetje onaangepast door het leven te gaan. De vragen te stellen die iedereen denkt, maar niet uitspreekt en jezelf oprecht te verwonderen over wat er dan gebeurt.
Heb je zin om eens samen met mij van gedachten te wisselen over hoe je dat doet, neem dan gerust contact met mij op via deze link.