Ik loop het toilet binnen met redelijk hoge nood. Het licht springt aan en ik zie een langgerekte ruimte die behoorlijk smerig is. Er zitten niet nader te bepalen dingen tegen de muur geplakt en de vloer heeft al heel lang geen dweil meer gezien. Maar ja hoge nood, dus ik besluit dapper mijn adem in te houden en maar boven het toilet te zweven. Net als er een gevoel van opluchting ontstaat, gaat het licht uit. Het is pikkedonker en ik zie helemaal niets meer. Ik zwaai wild met mijn armen in de hoop dat de sensor weer beweging opmerkt en aanslaat, maar helaas. Iemand is zo slim geweest om de sensor op de verkeerde plek te plaatsen. Er zit niets anders op dan in het pikkedonker naar voren te lopen tot dat het licht weer aan springt. Geen prettige ervaring.
Ook met verandertrajecten lijkt het soms alsof je alles duidelijk hebt. Het pad is duidelijk en je begint vol goede moed aan de taak. Totdat het licht ineens uitgaat. Alles wat je eerst dacht dat helder was wordt onduidelijk en het is alsof het licht in je hoofd ineens uitgaat. Je tast in het duister rond en je weet niet wat je tegen kunt komen.
En ook kun je niet altijd je eigen sensor vertrouwen. Er zijn allerlei zaken in de onderstroom die niet echt duidelijk zijn of verborgen blijven (of om in de metafoor te blijven; tegen de muur geplakt 😉). Soms kun je er even je licht op laten schijnen, maar dan gebeurt er iets waardoor het allemaal heel erg onduidelijk wordt.
In al die gevallen is het belangrijk om te blijven doorademen en erop te vertrouwen dat je sensoren weer gaan werken. Even de stilte opzoeken en reflecteren op wat er is gebeurd. Niet meteen als een dolle nieuwe oplossingen zoeken, maar de ruimte nemen om met elkaar te kijken naar wat er is gebeurd en wat de juiste stap is. In de vele veranderprocessen die ik in verschillende rollen heb mogen begeleiden in de afgelopen jaren was er altijd een gevoel van urgentie en dat helpt zeker om ook echt de eerste stappen te nemen. Maar ook die momenten van reflectie zijn essentieel om de juiste keuzes te maken. En dan helpt het niet om voor de troepen uit te blijven lopen, maar juist even op adem te komen en waar te nemen met al je zintuigen. Aandacht te geven aan de mensen om je heen en aan jezelf. Je intuïtie ruimte te geven en even de rust te pakken. Dan openen zich ineens weer nieuwe wegen en mogelijkheden.
Nieuwsgierig hoe je anders leert waarnemen, kijk dan ook eens op deze pagina met meer informatie over de training Vergroot je veranderkracht.